Kur’ân-ı Kerim’in ilk indiği Hicaz coğrafyasında hâkim inanç şirkti. Şirk; kâinatı yaratan ve idare edenyüce varlık olan Allah’ın ulûhiyetine ve rububiyetineortak tanımadır.
Müşrikler Allah’ı inkâr etmiyorlar. Uluhiyyetin tapındıkları putlaradeğil Allah'a ait olduğunu biliyor, fakat kendilerini doğrudan Allah'a ibadet etmeyelayık görmedikleri, O'na karşı gereğince kullukyapamadıkları için Allah'a yakınlaşıpşefaatte bulunacaklarını umarak putlaratapmayı adet edinmişlerdi.
İslam öncesi Mekke toplumunun inanç panoramasını Kur’ân“Onların ekserisi, şirk koşmaksızın Allah’a iman etmezler” (12/106)şeklinde anlatır.
Cahiliye kelimesinin kolektif Müslüman tasavvurunda anlamı tamamen olumsuzdur. Hâlbuki Mekke toplumu modern dönemde anlatıldığı kadar topyekûn “mezmum” ve “inançsız” bir toplum değildir. Müşriklerde, yanlış olmakla beraber, Allah, Peygamber, kitap, melek, kader ve kısmen de ahiret inancı var. Hatta formel/şeklen de olsa, müşrikler namaz kılar, oruç tutar, Ka’beyi tavaf eder, kurban gibi ritüeli yerine getirip Allah adına yemin ederler.Bu ibadetler Mekke toplumu tarafından biliniyordu ki kendilerine emredildiğinde kimse “itiraz” etmemiştir. Ve Kur’ân hiç bilinmeyen duyulmayan hususlar üzerinden ziyade “tanınmaz” hale getirilip kaybolmaya yüz tutmuş hakikatleri keşfettirir.
Kur’an-ı Kerim nazil olduğu toplumun bazı ibadet ve adetlerini ibka/tasvip etmiş, bazılarını ta’dil/düzenlemiş, bazılarını da yürürlüktenkaldırmıştır. Bazı muamelat ve ukubattaİslam öncesi Arap toplumundaki uygulamalarla Kur’an ve Sünnet’te vazedilen hükümler arasındaki benzerlik, hatta kimi konularda aynîlikmevcuttur